Στην εποχή της IWW (Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου), η “πλήρης απασχόληση” δεν υπήρχε ούτε σαν έννοια. Ο οικονομικός κύκλος πέρασε την κανονική 10ετή πορεία του, με τις περιοδικές κρίσεις και υφέσεις της, παράγοντας ένα πλεονάζων εργατικό δυναμικό, διωγμένο από τη βιομηχανία της Ανατολής. Η ανεργία αυξάνονταν και μειώνονταν ανάλογα με τις στροφές του κύκλου, αλλά ήταν πάντα ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της εποχής. Μια οικονομική κρίση το 1907 και μια σοβαρή ύφεση το 1913-1914 αύξησαν το στρατό των ανέργων.
Πολλοί από τους ανέργους, ειδικά οι νέοι, βγήκαν στο δρόμο, όπως θα έκαναν και αυτοί μιας άλλης γενιάς και πάλι το ’30. Η αναπτυσσόμενη Δύση είχε ανάγκη από ένα άστατο εργατικό δυναμικό, και η όλο και αυξανόμενη προσφορά παρέσερνε προς τη ζήτηση. Ένα μεγάλο μέρος του κινητού εργατικού πληθυσμού της Δύσης εκείνη την εποχή, ίσως η πλειοψηφία, είχε καταγωγή από το ανατολικό ήμισυ της ηπείρου. Οι συνθήκες ζωής τους ήταν πολύ σκληρές.
Δεν ήταν το πιο αποφασιστικό τμήμα της εργατικής τάξης, αυτό που κατοικούσε, τότε όπως και τώρα, στα βιομηχανικά κέντρα του ανατολικού μισού της ηπείρου. Αλλά αυτοί οι μετανάστες, από όπου κι αν προέρχονταν, ανταποκρίθηκαν πιο εύκολα στο πρόγραμμα της IWW για μια δραστική αλλαγή της κοινωνικής δομής.
Το IWW είχε μόλις φτάσει στην πόρτα των ανειδίκευτων εργατών που έβρισκαν προσωρινή απασχόληση στους τομείς της συγκομιδής- ταξίδευαν με εμπορική αμαξοστοιχία για να ακολουθήσουν την ωρίμανση των καρπών, και στη συνέχεια, και πάλι πίσω με εμπορική αμαξοστοιχία στα κέντρα μεταφοράς για κάθε είδος εργασίας που θα μπορούσαν να βρουν εκεί- εργάτες στις κατασκευές σιδηροδρόμου, έφευγαν με πλοία για προσωρινές θέσεις εργασίας και μετά γύριζαν πάλι στις πόλεις και στην ανεργία: ξυλοκόποι, ανθρακωρύχοι, μεταλλορύχοι, ναυτικοί, κλπ., που ζούσαν στην ανασφάλεια και δούλευαν- όταν δούλευαν- στις πιο σκληρές, τις πιο πρωτόγονες συνθήκες.
Αυτό το στενό στρώμα των άστατων και λιγότερο προνομιούχων εργατών αποτέλεσε το μεγαλύτερο μέρος των μελών του IWW. Συχνά λέγονταν μεταξύ των Wobblies, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, ότι το όνομα της οργάνωσής τους, “Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου”, θα έπρεπε να αλλάξει σε “Μετανάστες Εργάτες του Κόσμου”.
Το Αμερικάνικο πολιτικό σύστημα δεν έδωσε καμιά θέση για τη συμμετοχή του εν λόγω άστατου εργατικού δυναμικού της διευρυνόμενης Δύσης. Πολύ λίγες παροχές κάθε είδους δίνονταν σ’ αυτούς. Τους παρέβλεπαν σε κάθε σχέδιο. Τους έλειπαν τα κατάλληλα προσόντα τόπου διαμονής για να ψηφίζουν στις εκλογές και απολάμβαναν λίγα από τα δικαιώματα της πολιτικής δημοκρατίας σε σχέση με τους εγκατεστημένους πολίτες με ποσοστό συμμετοχής στην κοινοτητά τους. Ήταν οι στερημένοι, τα άστεγα απόβλητα της κοινωνίας, χωρίς ρίζες ή οποιαδήποτε θέση στην κοινωνία, και δεν είχαν τίποτα να χάσουν.
Δεδομένου ότι δεν είχαν κανένα δικαίωμα ψήφου έτσι κι αλλιώς, δεν χρειάστηκαν πολλά επιχειρήματα για να πειστούν ότι η “πολιτική δράση” – στην κάλπη- ήταν μια αυταπάτη και μια παγίδα. Είχαν ήδη πειστεί, από τις δικές τους σκληρές εμπειρίες, ότι χρειάζεται κάτι παραπάνω από ψήφους για να παρακινήσει τους εκμεταλλευτές να παραδώσουν τα αυξημένα προνόμιά τους. Η IWW, με το τολμηρό και σαρωτικό της πρόγραμμα για την επανάσταση μέσω άμεσης δράσης, μίλησε στη γλώσσα τους και αυτοί άκουσαν με ευχαρίστηση.
Η IWW έγινε γι’ αυτούς η μία και μοναδική, επαρκής οργάνωση- η ένωσή τους και το κόμμα τους, το κοινωνικό τους κέντρο, το σπίτι τους, η οικογένειά τους, το σχολείο τους, και κατά κάποιο τρόπο η θρησκεία τους, χωρίς τις υπερφυσικές γαρνιτούρες- η πίστη για την οποία ζούσαν. Μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια του Joe Hill, που θα πρέπει να μείνουν αξέχαστα, ήταν κοροϊδευτικές παρωδίες των θρησκευτικών ύμνων των αντιπάλων της IWW στον αγώνα για τις ψυχές των μεταναστών εργατών που αλέθονταν στα συνωστισμένα τμήματα του Skid Row ( υποβαθμισμένο τμήμα της πόλης που συχνάζουν άποροι, αλκοολικοί κλπ.) των δυτικών και ημι- δυτικών περιοχών της πόλης.
Αυτοί δεν ήταν οι άποροι που κατοικούν σήμερα τον παλιό Skid Row. Στο μεγαλύτερο μέρος τους, ήταν νέοι και ριψοκίνδυνοι, που είχαν εκδιωχθεί από τις μεγάλες βιομηχανίες και είχαν προωθηθεί προς πιο πάγιες κοινότητες, ή είχαν περιπλανηθεί μακριά από αυτές σε αναζήτηση ευκαιριών και περιπέτειας. Είχαν χτυπηθεί άσχημα, αλλά δεν είχαν νικηθεί. Είχαν το θάρρος και τη θέληση να παλέψουν για την ανακούφιση των σκληρών συνθηκών της ζωής τους.
Αλλά το ότι στρατολογήθηκαν στην IWW, σήμαινε πολύ περισσότερα για αυτούς από το να γίνουν μέλη κάποιου σωματείου για την προώθηση ενός ασήμαντου προγράμματος άμεσων προσωπικών αναγκών. Η IWW διακήρυσσε ότι μέσω της αλληλεγγύης, θα μπορούσαν να κερδίσουν τα πάντα. Τους έδωσε ένα όραμα ενός καινούριου κόσμου και τους ενέπνευσε να παλέψουν για το γενικό καλό του συνόλου της εργατικής τάξης.
Αυτοί οι ανειδίκευτοι εργάτες, που στρατολογήθηκαν μέσα από την προπαγάνδα και τη δράση της IWW, έγιναν οι αγγελιοφόροι του μεγάλου και απλού μηνύματός της όπου κι αν ταξίδευαν -το μήνυμα αυτό εκφράζεται με τις μαγικές λέξεις: Αλληλεγγύη, Δύναμη των εργατών, μια Μεγάλη Ένωση και Χειραφέτηση των Εργατών. Όπου κι αν πήγαιναν, επιβεβαιώνονταν η πεποιθησή τους ότι “Ένα μάτσο εργάτες έχουν δύναμη”, όπως λένε τα λόγια του τραγουδιού του Joe Hill – “δύναμη που πρέπει να κυριαρχεί σε κάθε χώρα”.
Θεωρούσαν τους εαυτούς τους- και ήταν- η εμπροσθοφυλακή ενός χειραφετημένου στρατού. Αλλά ήταν μια εμπροσθοφυλακή διαχωρισμένη από το κύριο σώμα των στρατευμάτων στη συγκεντρωμένη βιομηχανία, διαχωρισμένη και περικυκλωμένη, αναγκασμένη να ξεκινήσει αντάρτικο εν αναμονή ενισχύσεων από το κυρίο σώμα στρατού του προλεταριάτου στην Ανατολή. Ήταν ένα κίνημα, με εμπιστοσύνη στην αποστολή του. Όταν οι Wobblies τραγούδησαν το ρεφρέν του “Κρατήστε το Φρούριο”, άκουσαν τον “ήχο από τις σάλπιγγες” και πραγματικά πίστεψαν ότι “ με την ένωσή μας θα θριαμβεύσουμε ενάντια σε κάθε εχθρό”.
Οι νεοσύλλεκτοι που στρατολογήθηκαν στο κύριο σώμα αυτού του στρατού, σύντομα αποτέλεσαν τα βασικά στελέχη της IWW, αυτοί που ήταν η δύναμη κρούσης σε όλες τις μάχες της, σε Ανατολή και Δύση, και που επιβεβαίωναν την ιδεολογία τους μέσω αυτού – ιδεολογία που εν μέρει αναπτύχθηκε ως αποτέλεσμα των δικών τους εμπειριών, και εν μέρει προέρχονταν από τις διδασκαλίες της IWW. Αυτές οι διδασκαλίες φαίνονταν να διατυπώνουν και να οργανώνουν τις τάσεις που είχαν από μόνοι τους. Αυτός είναι ο λόγος που τις δέχτηκαν τόσο εύκολα.
Πολλοί εργαζόμενοι που ήταν στην IWW, υπό αυτές τις συνθήκες, κινούνταν πάλι μεταφέροντας την κόκκινη κάρτα της και τις πεποιθήσεις της και μεταφέροντάς τες στους άλλους. Όλα τα προοδευτικά και ριζοσπαστικά κομμάτια του εργατικού κινήματος ήταν βαθύτατα επηρεασμένα από την IWW κατά τα έτη που προηγήθηκαν του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι αριστεροί σοσιαλιστές ήταν ένθερμοι υποστηρικτές της IWW, και αρκετοί απ’ αυτούς ήταν μέλη της. Το ίδιο συνέβη σε μεγάλο βαθμό με τους πιο μαχητικούς συνδικαλιστές της AFL( Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργασίας). “Οι άνδρες με τις δύο κάρτες” ήταν πολλοί – αυτοί που άνηκαν στα συνδικάτα της AFL για το ψωμί και το βούτυρο και κουβαλούσαν την “κόκκινη κάρτα” της IWW για λόγους αρχής.
Η IWW άναψε μια σπίθα στην καρδιά της νεολαίας, όπως δεν έκανε κανένα άλλο κίνημα σ’ αυτή τη χώρα, πριν ή μετά. Νεαροί ιδεαλιστές από “τα 4 σημεία του ορίζοντα” ήρθαν στην IWW και έδωσαν ό,τι είχαν. Το κίνημα είχε τους χαρισματικούς του ηγέτες στις απεργίες, διοργανωτές και ρήτορες, ποιητές και μάρτυρες.
Με το συσσωρευμένο βάρος της αδιάλειπτης προπαγάνδας της, και μέσω επιρροής από τις ηρωικές της ενέργειες σε πολλές περιπτώσεις, που έβγαιναν στη δημοσιότητα με εντυπωσιακό τρόπο, η IWW τελικά επηρέασε μια ολόκληρη γενιά του ριζοσπαστικού κομματιού της Αμερικής, όλων των αποχρώσεων και των ειδών, με την έννοια του βιομηχανικού συνδικαλισμού ως την καλύτερη μορφή για την οργάνωση της εργατικής δύναμης και με το προγραμμά της για μια επαναστατική αποκατάσταση της εργατικής τάξης.
Ήταν μακρύς ο δρόμος από την πρωτοπόρα σταυροφορία της IWW μεταξύ των στερημένων μεταναστών εργατών στα δυτικά σύνορα, κατά τη δεύτερη δεκαετία του αιώνα μας, μέχρι τις ανίκητες πικετοφορίες και τις απεργίες των εργαζομένων μαζικής παραγωγης στα ανατολικά κέντρα της συγκεντρωμένης βιομηχανίας, τη δεκαετία του ’30. Μακρύς δρόμος και όχι ευθύς. Αλλά αυτός ήταν ο δρόμος μέσω του οποίου το μήνυμα του βιομηχανικού συνδικαλισμού έφτασε τελικά σ’ εκείνα τα κομμάτια στα οποία ήταν περισσότερο εφαρμόσιμος και που θα μπορούσαν ενδεχομένως να εκραγούν με τη μεγαλύτερη δύναμη.
από ‘δω: http://www.marxists.org/archive/cannon/works/1955/iww.htm#p06