Stories of a Proletarian Group(ie)

Punk – Μια γεύση από Ελλάδα

gangbank — Mon, 28 Feb 2011 23:40:51 +0000

Το 1980, σε συναυλία στο Γήπεδο Ζωγράφου, οι Παρθενογένεσις ερμηνέυουν το House of the Rising Sun σε “punk εκτέλεση”, όπως το εξήγγειλαν οι ίδιοι. Ήταν ίσως η πρώτη βόμβα.Κανένα σίγαστρο δε λειτουργούσε πλέον. Το punk ήταν εδώ.
“Η πλατεία Εξαρχείων ήταν το στάνταρντ μας, Ερχόντουσαν απ’ όλες τις περιοχές, Περιστέρι, Γαλάτσι, Αιγάλεω- το Γαλάτσι ειδικά είχε πολλούς punks”, αφηγούνται ο Μήτσος Σπυρόπουλος και ο Γιάννης Βενάρδης των Αδιέξοδο. Υπήρχαν πολλά στέκια, όπως το Dragon Fly, το Mess, το Swing. Όμως αρχικά οι πάνκιδες πριν αρχίσουν να συγχρωτίζονται με αναρχικούς, αράζανε σ’ ένα χαμπουργκεράδικο στην Ιπποκράτους. Οι παρέες ήταν πολύ μεγάλες. Ακόμα και η πλατεία Κλαυθμόνος λειτούργησε ως πανκ στέκι.
Το 1980 ξεκινούν και οι Stress. Οι Stress θα εμφανιστούν το 1982-83 σε μαγαζιά στην Πλάκα, στην Αρετούσα, στο Skylab, στη Σοφίτα. Αμοιβή τους ήταν τα τσάμπα ποτά και μια μειωμένη είσοδος. Στο πρώτο Punk Festival στην Αρετούσα, εκτός απ’ τους Stress, είχαν παίξει και οι Soldiers of Anarchy(οι μετέπειτα Ex Humans) και οι Άουσβιτς. Τη δέυτερη φορά προστέθηκαν κ οι Ανυπόφοροι. Το μαγαζί αναγκάστηκε να κλείσει “από τα σπασίματα και το ξύλο”. Το κύριο μήνυμα των Stress ήταν μια κοινωνική τοποθέτηση αντιμιλιταριστικού χαρακτήρα. Κομμάτια όπως το Άγχος, το κομμάτι-καταγγελία για τα ψυχιατρεία Λέρος, το Στρατιώτη, “το σύστημα θα γίνει η ζωή σου” λένε στο Άβουλο Ον, το Athens’ Burning, που γράφτηκε το 1980 για την πορεία του Πολυτεχνείου για τον Κουμή και την Κανελλοπούλου. Στις συναυλίες θα ακούγονται διάφορες αντιδράσεις, θα ακούγονται από κάτω “Γιατί;”, θα κυριαρχεί αμεσότητα. Σε μια συναυλία στο Πνευματικό Κέντρο του Γκύζη, που διοργάνωνε ένας ιερέας, για να μιλήσει στην ταραγμένη νεολαία, “σε όλους τους περίεργους με τις ζώνες και τα καρφιά”, είχαν προσκληθεί και οι Stress: όταν έφτασαν διαπίστωσαν ότι είχε ήδη αρχίσει να πέφτει ξύλο. Μπήκαν από τα παράθυρα. Στο τρίτο κομμάτι ήρθε η αστυνομία. “Ποιος να κάτσει ν’ ακούσει τον παπά! Πέφταν αυγά, γιαούρτια πέφτανε… Γίνονταν γενική σύρραξη, χαμός: οι πανκς με τους ροκάδες, τα φρικιά με τους κυριλέ, οι κυριλέ με όλους… Εγώ δεν ξέρω- απ’ το παράθυρο μπήκα, απ’ το παράθυρο έφυγα”, λέει ο Λούης Κοντούλης.
Τον Απρίλιο του 1982, με ένα αποχωρήσαν μέλος των Stress και μέλη από άλλα γκρούπ, όπως οι TVC και οι Video Games, σχηματίζονται οι Panx Romana. Πρωτοεμφανίζονται στο Κύτταρο Club και το 1984 συμμετέχουν στην πρώτη punk συλλογή με τίτλο Διατάραξη Κοινής Ησυχίας, στην οποία συμμετείχαν ακόμα οι Γενιά του Χάους, οι Stress, οι Γκρόβερ, οι Ex-Humans και οι Αδιέξοδο. Οι Panx Romana, οι οποίοι συνεχίζουν μέχρι σήμερα, έχουν ως κύρια θεματολογία τον αντιμιλιταρισμό. Ο πρώτος τους δίσκος κυκλοφορεί τον Απρίλιο του 1987 με τίτλο “Παιδιά στα όπλα”.
Οι Γενιά του Χάους πρωτοεμφανίζονται μαζί με τους Ex Humans στις 7/4/83 στη “Σοφίτα” ως ΑΝΤΙ-ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ και μετονομάζονται μέσα σ’ ένα χρόνο σε Chaos Generation. Στις αρχές του 1984 το σχήμα παίζει πλέον με τ’ όνομα Γενιά του Χάους και κυκλοφορεί την πρώτη κασέτα του με τους Αδιέξοδο, με τίτλο “Καλή Όρεξη”, “Πόλεμος γιατί;”, “Εκκλησία υποκρισία”, “Επιθανάτιος Ρόγχος”. Στις 14/11/86 παίζουν μαζί με τους SHRUBS(από Ολλανδία) και τους THE EX (επίσης από Ολλανδία) στο Club Αυτοκίνηση, όπου σημειώνονται επεισόδια με την περιφρούρηση. Ο πρώτος ομώνυμος δίσκος τους κυκλοφορεί το 1986, και το “Ρέκβιεμ” το 1989 που προοιωνίζει και τη διάλυση του γκρούπ. Από το 1983, οι Γενιά του Χάους παίζουν το τραγούδι “Μπασταρδοκρατία”, που θα γίνονταν ο ύμνος του ελληνικου πανκ.
Οι Ex-Humans σχηματίζονται το 1982, το ίδιο και οι VILLA 21 που δημιουργούνται από μέλος των Παρθενογένεσις και οι ΚΟΥΜΠΟΤΡΥΠΕΣ Α.Ε,, οι οποίοι κυκλοφορούν το 1982 το 7ιντσο με τίτλο “Η Καινούρια Επανάσταση”, το πρώτο πανκ 7ιντσο με ελληνικό στίχο.
Οι Αδιέξοδο κάνουν την πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση τον Οκτώβριο του 1983 και την τελευταία στις 20 Απριλίου 1986. Αυτές οι συναυλίες δεν γίνονταν στον Πήγασο, το περίφημο κλαμπ που στέγαζε την ευρύτερη ανεξάρτητη σκηνή, γιατί οι ιδιοκτήτες φοβούνταν μήπως οι πανκς “τα σπάσουν”.
“Το κοινό στις συναυλίες ήτανε χύμα, με όλη την έννοια της λέξης. Πάνκηδες, μοικανοί, δεν υπήρχε κόσμος εκτός του πανκ, εκτός του είδους ας πούμε. Οι αναρχικοί ήταν πιο μεγάλοι σε ηλικία και το σνομπάρανε λιγάκι. Αλλά να’ τανε κόσμος εκτός του χώρου δύσκολα.”, αφηγείται ο Γιάννης Βενάρδης, ντράμερ των Αδιέξοδο. Οι “φάσεις” διοργανώνονταν απ’ τον ίδιο το “χώρο”, ο οποίος χώρος ήταν 200-300 περίπου άνθρωποι. Έπαιζαν κυρίως σε καταλήψεις. Κι αν κάποιες φορές έπαιζαν στο Rodeo ή στο Κύτταρο, θα τσακώνονταν για να βάλουν μέσα τους φίλους τους χωρίς εισητήριο. Όμως οι φίλοι τους ήταν το ίδιο το κοινό, όλο το κοινό. Και τελικά όταν έμπαιναν μέσα, “οι πάνκηδες ήταν μονίμως τελείως απένταροι, δεν έπαιρναν ούτε μια κοκα-κολα”.
Στις συναυλίες δεν υπήρχε τίποτα από μηχανήματα. Ούτε φώτα, ούτε ενισχυτές, τύμπανα αρχαία, ούτε κονσόλες, ούτε μόνιτορ. “Δηλαδή, όταν λέμε το ‘πανκ εδώ στην Ελλάδα’, ήταν πραγματικά ‘αλητεία’ φάση -με την καλή έννοια αλητεία, αλλά όταν παίρναμε δίσκους των Dead Kennedys και διάφορα άλλα αμερικάνικα γκρουπ λέγαμε: αμάν, αυτός παίζει με μπάσο που ούτε στα όνειρά μας δεν μπορούσαμε να το πάρουμε. Αυτοί είναι πλούσιοι, λέγαμε, πού τα βρήκαν αυτά!”.
Οι στίχοι, απ’ τη στιγμή που ακούγονταν, γίνονταν αμέσως συνθήματα. Πάντως ο στίχος “Εσείς την Τέχνη σας κι εμείς υποκουλτούρα”, δεν ακούστηκε ίσως ποτέ ζωντανά αλλά βγήκε παραέξω μέσα από κάποια περιοδικά που πλαισίωσαν για κάποιο διάστημα το κίνημα, όπως ο Ήχος και η Μουσική.
Υπήρχε ένα μαγαζί με ρούχα που λέγονταν Punk Rock, το Remember επίσης του Γιώργου Βανάκου. Το Remember, αντηχεί λίγο σαν το Sex του McLaren.
Το πανκ, όπως ήταν φυσικό γρήγορα συνδέθηκε με το αντιεξουσιαστικό κίνημα και οι πανκς έπαιζαν σε εκδηλώσεις κατά του στρατού, οικονομικής ενίσχυσης πολιτικών κρατουμένων και σε άλλες πολιτικές εκδηλώσεις.
Στα τέλη της δεκαετία γνωρίζει άνθιση το κίνημα των καταλήψεων στέγης και κάπου εκεί αρχίζουμε να μιλάμε για το DIY στην Ελλάδα.
Πρέπει να πούμε ότι το πανκ στην Ελλάδα, δεν εισήχθη ως μόδα απ’ το εξωτερικό, αλλά ότι γεννήθηκε ξανά, αποκτώντας τα δικά του χαρακτηριστικά, μουσικά και κοινωνικά. Αυτό που θα μπορούσε να πει κανείς σχετικά με τον ήχο, είναι ότι υπάρχουν κάποιες ιδιαιτερότητες σε σύγκριση με τον κλασσικό punk ήχο της πρώτης γενιάς του Λονδίνου. Πρόκειται για πιο βαρύ και σκοτεινό ήχο, περισσότερο μελαγχολικό και λιγότερο rock ‘n’ roll.
Εννοείται ότι η επιρροή της βρετανικής punk σκηνής και συγκεκριμένα περισσότερο της δεύτερης γενιάς και του λεγόμενου post-punk ρεύματος είναι υπαρκτή.

Ενδεικτικά αναφέρουμε τα ονόματα άλλων συγκροτημάτων που σχηματίστηκαν τότε και συνέβαλλαν στη διαμόρφωση αυτού που ονομάζουμε σήμερα ελληνική πανκ σκηνή:
ANTI-TROPPAU COUNCIL, NEKROPUNKS, DEATH PARTY, LAST DRIVE, VIRIDIAN GREEN, METRO DECAY, Μαύρα ιδανικά, Μπάτε σκύλοι αλέστε(1983).
ΑΝΤΙ, Ανυπότακτοι, Απόγνωση, Αρνάκια, Μοοτροιντ, Εκτός Ελέγχου, Συν και Πλην, Τρύπες, Αντίσταση’84, X-MAN-DARINA DUCK(1984).
Εναλλακτική Λύση, Συγχιση, NO MAN’S LAND, Αντίδραση, Βιομηχανική Αυτοκτονία, Αδιάφοροι, Γκούλαγκ, Moist Device, Προσοχή Κίνδυνος Βιομηχανικά Κατάλοιπα, Ψείρες, Another Potential Suicide(1985).
Animosity, Χαμένα Ιδανικά, Χαοτική Διάσταση, Όρα Μηδεν, Ανάθεμα, Κρυπτογράφημα, Abolish Authority, Εν πλω(1986).
Ωχρα Σπειροχαιτη, Άρνηση, Ήταν είναι και θα είναι, Sniffers, Lost Bodies, Χαοτική Απειλή, Πορφύρια, Παρακμή, Βόθρος, Αποχέτευση, Ανωμαλία 18, Φράγμα(1987).
Κοινωνικά Απόβλητα, Αποσύνθεση, Ναυτία, Αντίστροφη Μέτρηση, Πανικός(1988).
Ξεχασμένη Προφητεία, Αρνητική Στάση, Deus Ex Machina, Ρηγμα, Χέσε Μέσα (1989).
Απολίτιστοι, Βανδαλούπ, Νεκρική Σιγή(1990).

από: το βιβλίο Punk, η ιστορία μιας επανάστασης (Μπ. Λάσκαρης),
την μπροσούρα της Αναρχικής Αρχειοθήκης “Η ιστορια των Punk Hard Core και αλλων σχηματων στο ελλαδικο χωρο απο το 1980 εως 2000” κι απ’ ό,τι έχω ακούσει από δω κι από κει.

Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (The Wobblies)

gangbank — Mon, 28 Feb 2011 19:10:12 +0000

Στην εποχή της IWW (Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου), η “πλήρης απασχόληση” δεν υπήρχε ούτε σαν έννοια. Ο οικονομικός κύκλος πέρασε την κανονική 10ετή πορεία του, με τις περιοδικές κρίσεις και υφέσεις της, παράγοντας ένα πλεονάζων εργατικό δυναμικό, διωγμένο από τη βιομηχανία της Ανατολής. Η ανεργία αυξάνονταν και μειώνονταν ανάλογα με τις στροφές του κύκλου, αλλά ήταν πάντα ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της εποχής. Μια οικονομική κρίση το 1907 και μια σοβαρή ύφεση το 1913-1914 αύξησαν το στρατό των ανέργων.

Πολλοί από τους ανέργους, ειδικά οι νέοι, βγήκαν στο δρόμο, όπως θα έκαναν και αυτοί μιας άλλης γενιάς και πάλι το ’30. Η αναπτυσσόμενη Δύση είχε ανάγκη από ένα άστατο εργατικό δυναμικό, και η όλο και αυξανόμενη προσφορά παρέσερνε προς τη ζήτηση. Ένα μεγάλο μέρος του κινητού εργατικού πληθυσμού της Δύσης εκείνη την εποχή, ίσως η πλειοψηφία, είχε καταγωγή από το ανατολικό ήμισυ της ηπείρου. Οι συνθήκες ζωής τους ήταν πολύ σκληρές.

Δεν ήταν το πιο αποφασιστικό τμήμα της εργατικής τάξης, αυτό που κατοικούσε, τότε όπως και τώρα, στα βιομηχανικά κέντρα του ανατολικού μισού της ηπείρου. Αλλά αυτοί οι μετανάστες, από όπου κι αν προέρχονταν, ανταποκρίθηκαν πιο εύκολα στο πρόγραμμα της IWW για μια δραστική αλλαγή της κοινωνικής δομής.

Το IWW είχε μόλις φτάσει στην πόρτα των ανειδίκευτων εργατών που έβρισκαν προσωρινή απασχόληση στους τομείς της συγκομιδής- ταξίδευαν με εμπορική αμαξοστοιχία για να ακολουθήσουν την ωρίμανση των καρπών, και στη συνέχεια, και πάλι πίσω με εμπορική αμαξοστοιχία στα κέντρα μεταφοράς για κάθε είδος εργασίας που θα μπορούσαν να βρουν εκεί- εργάτες στις κατασκευές σιδηροδρόμου, έφευγαν με πλοία για προσωρινές θέσεις εργασίας και μετά γύριζαν πάλι στις πόλεις και στην ανεργία: ξυλοκόποι, ανθρακωρύχοι, μεταλλορύχοι, ναυτικοί, κλπ., που ζούσαν στην ανασφάλεια και δούλευαν- όταν δούλευαν- στις πιο σκληρές, τις πιο πρωτόγονες συνθήκες.

Αυτό το στενό στρώμα των άστατων και λιγότερο προνομιούχων εργατών αποτέλεσε το μεγαλύτερο μέρος των μελών του IWW. Συχνά λέγονταν μεταξύ των Wobblies, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, ότι το όνομα της οργάνωσής τους, “Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου”, θα έπρεπε να αλλάξει σε “Μετανάστες Εργάτες του Κόσμου”.

Το Αμερικάνικο πολιτικό σύστημα δεν έδωσε καμιά θέση για τη συμμετοχή του εν λόγω άστατου εργατικού δυναμικού της διευρυνόμενης Δύσης. Πολύ λίγες παροχές κάθε είδους δίνονταν σ’ αυτούς. Τους παρέβλεπαν σε κάθε σχέδιο. Τους έλειπαν τα κατάλληλα προσόντα τόπου διαμονής για να ψηφίζουν στις εκλογές και απολάμβαναν λίγα από τα δικαιώματα της πολιτικής δημοκρατίας σε σχέση με τους εγκατεστημένους πολίτες με ποσοστό συμμετοχής στην κοινοτητά τους. Ήταν οι στερημένοι, τα άστεγα απόβλητα της κοινωνίας, χωρίς ρίζες ή οποιαδήποτε θέση στην κοινωνία, και δεν είχαν τίποτα να χάσουν.

Δεδομένου ότι δεν είχαν κανένα δικαίωμα ψήφου έτσι κι αλλιώς, δεν χρειάστηκαν πολλά επιχειρήματα για να πειστούν ότι η “πολιτική δράση” – στην κάλπη- ήταν μια αυταπάτη και μια παγίδα. Είχαν ήδη πειστεί, από τις δικές τους σκληρές εμπειρίες, ότι χρειάζεται κάτι παραπάνω από ψήφους για να παρακινήσει τους εκμεταλλευτές να παραδώσουν τα αυξημένα προνόμιά τους. Η IWW, με το τολμηρό και σαρωτικό της πρόγραμμα για την επανάσταση μέσω άμεσης δράσης, μίλησε στη γλώσσα τους και αυτοί άκουσαν με ευχαρίστηση.

Η IWW έγινε γι’ αυτούς η μία και μοναδική, επαρκής οργάνωση- η ένωσή τους και το κόμμα τους, το κοινωνικό τους κέντρο, το σπίτι τους, η οικογένειά τους, το σχολείο τους, και κατά κάποιο τρόπο η θρησκεία τους, χωρίς τις υπερφυσικές γαρνιτούρες- η πίστη για την οποία ζούσαν. Μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια του Joe Hill, που θα πρέπει να μείνουν αξέχαστα, ήταν κοροϊδευτικές παρωδίες των θρησκευτικών ύμνων των αντιπάλων της IWW στον αγώνα για τις ψυχές των μεταναστών εργατών που αλέθονταν στα συνωστισμένα τμήματα του Skid Row ( υποβαθμισμένο τμήμα της πόλης που συχνάζουν άποροι, αλκοολικοί κλπ.) των δυτικών και ημι- δυτικών περιοχών της πόλης.

Αυτοί δεν ήταν οι άποροι που κατοικούν σήμερα τον παλιό Skid Row. Στο μεγαλύτερο μέρος τους, ήταν νέοι και ριψοκίνδυνοι, που είχαν εκδιωχθεί από τις μεγάλες βιομηχανίες και είχαν προωθηθεί προς πιο πάγιες κοινότητες, ή είχαν περιπλανηθεί μακριά από αυτές σε αναζήτηση ευκαιριών και περιπέτειας. Είχαν χτυπηθεί άσχημα, αλλά δεν είχαν νικηθεί. Είχαν το θάρρος και τη θέληση να παλέψουν για την ανακούφιση των σκληρών συνθηκών της ζωής τους.

Αλλά το ότι στρατολογήθηκαν στην IWW, σήμαινε πολύ περισσότερα για αυτούς από το να γίνουν μέλη κάποιου σωματείου για την προώθηση ενός ασήμαντου προγράμματος άμεσων προσωπικών αναγκών. Η IWW διακήρυσσε ότι μέσω της αλληλεγγύης, θα μπορούσαν να κερδίσουν τα πάντα. Τους έδωσε ένα όραμα ενός καινούριου κόσμου και τους ενέπνευσε να παλέψουν για το γενικό καλό του συνόλου της εργατικής τάξης.

Αυτοί οι ανειδίκευτοι εργάτες, που στρατολογήθηκαν μέσα από την προπαγάνδα και τη δράση της IWW, έγιναν οι αγγελιοφόροι του μεγάλου και απλού μηνύματός της όπου κι αν ταξίδευαν -το μήνυμα αυτό εκφράζεται με τις μαγικές λέξεις: Αλληλεγγύη, Δύναμη των εργατών, μια Μεγάλη Ένωση και Χειραφέτηση των Εργατών. Όπου κι αν πήγαιναν, επιβεβαιώνονταν η πεποιθησή τους ότι “Ένα μάτσο εργάτες έχουν δύναμη”, όπως λένε τα λόγια του τραγουδιού του Joe Hill – “δύναμη που πρέπει να κυριαρχεί σε κάθε χώρα”.

Θεωρούσαν τους εαυτούς τους- και ήταν- η εμπροσθοφυλακή ενός χειραφετημένου στρατού. Αλλά ήταν μια εμπροσθοφυλακή διαχωρισμένη από το κύριο σώμα των στρατευμάτων στη συγκεντρωμένη βιομηχανία, διαχωρισμένη και περικυκλωμένη, αναγκασμένη να ξεκινήσει αντάρτικο εν αναμονή ενισχύσεων από το κυρίο σώμα στρατού του προλεταριάτου στην Ανατολή. Ήταν ένα κίνημα, με εμπιστοσύνη στην αποστολή του. Όταν οι Wobblies τραγούδησαν το ρεφρέν του “Κρατήστε το Φρούριο”, άκουσαν τον “ήχο από τις σάλπιγγες” και πραγματικά πίστεψαν ότι “ με την ένωσή μας θα θριαμβεύσουμε ενάντια σε κάθε εχθρό”.

Οι νεοσύλλεκτοι που στρατολογήθηκαν στο κύριο σώμα αυτού του στρατού, σύντομα αποτέλεσαν τα βασικά στελέχη της IWW, αυτοί που ήταν η δύναμη κρούσης σε όλες τις μάχες της, σε Ανατολή και Δύση, και που επιβεβαίωναν την ιδεολογία τους μέσω αυτού – ιδεολογία που εν μέρει αναπτύχθηκε ως αποτέλεσμα των δικών τους εμπειριών, και εν μέρει προέρχονταν από τις διδασκαλίες της IWW. Αυτές οι διδασκαλίες φαίνονταν να διατυπώνουν και να οργανώνουν τις τάσεις που είχαν από μόνοι τους. Αυτός είναι ο λόγος που τις δέχτηκαν τόσο εύκολα.

Πολλοί εργαζόμενοι που ήταν στην IWW, υπό αυτές τις συνθήκες, κινούνταν πάλι μεταφέροντας την κόκκινη κάρτα της και τις πεποιθήσεις της και μεταφέροντάς τες στους άλλους. Όλα τα προοδευτικά και ριζοσπαστικά κομμάτια του εργατικού κινήματος ήταν βαθύτατα επηρεασμένα από την IWW κατά τα έτη που προηγήθηκαν του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι αριστεροί σοσιαλιστές ήταν ένθερμοι υποστηρικτές της IWW, και αρκετοί απ’ αυτούς ήταν μέλη της. Το ίδιο συνέβη σε μεγάλο βαθμό με τους πιο μαχητικούς συνδικαλιστές της AFL( Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργασίας). “Οι άνδρες με τις δύο κάρτες” ήταν πολλοί – αυτοί που άνηκαν στα συνδικάτα της AFL για το ψωμί και το βούτυρο και κουβαλούσαν την “κόκκινη κάρτα” της IWW για λόγους αρχής.

Η IWW άναψε μια σπίθα στην καρδιά της νεολαίας, όπως δεν έκανε κανένα άλλο κίνημα σ’ αυτή τη χώρα, πριν ή μετά. Νεαροί ιδεαλιστές από “τα 4 σημεία του ορίζοντα” ήρθαν στην IWW και έδωσαν ό,τι είχαν. Το κίνημα είχε τους χαρισματικούς του ηγέτες στις απεργίες, διοργανωτές και ρήτορες, ποιητές και μάρτυρες.

Με το συσσωρευμένο βάρος της αδιάλειπτης προπαγάνδας της, και μέσω επιρροής από τις ηρωικές της ενέργειες σε πολλές περιπτώσεις, που έβγαιναν στη δημοσιότητα με εντυπωσιακό τρόπο, η IWW τελικά επηρέασε μια ολόκληρη γενιά του ριζοσπαστικού κομματιού της Αμερικής, όλων των αποχρώσεων και των ειδών, με την έννοια του βιομηχανικού συνδικαλισμού ως την καλύτερη μορφή για την οργάνωση της εργατικής δύναμης και με το προγραμμά της για μια επαναστατική αποκατάσταση της εργατικής τάξης.

Ήταν μακρύς ο δρόμος από την πρωτοπόρα σταυροφορία της IWW μεταξύ των στερημένων μεταναστών εργατών στα δυτικά σύνορα, κατά τη δεύτερη δεκαετία του αιώνα μας, μέχρι τις ανίκητες πικετοφορίες και τις απεργίες των εργαζομένων μαζικής παραγωγης στα ανατολικά κέντρα της συγκεντρωμένης βιομηχανίας, τη δεκαετία του ’30. Μακρύς δρόμος και όχι ευθύς. Αλλά αυτός ήταν ο δρόμος μέσω του οποίου το μήνυμα του βιομηχανικού συνδικαλισμού έφτασε τελικά σ’ εκείνα τα κομμάτια στα οποία ήταν περισσότερο εφαρμόσιμος και που θα μπορούσαν ενδεχομένως να εκραγούν με τη μεγαλύτερη δύναμη.

από ‘δω: http://www.marxists.org/archive/cannon/works/1955/iww.htm#p06